เมื่อตายแล้ว ดุจขอน ยอมให้มัด
อะจิรัง วะตะ ยัง กาโย ปะฐะวิง อธิเสสสะติ
ฉุฑฺโฑ อะเปตะวิญญาโณ นิรัตถังวะ กะลิงคะรัง.
ไม่นานหอ กายนี้ จะนอนนิ่ง
กายจะทิ้ง ตนลงแคร่ นอนแผ่หรา
บนกองซาก กากดิน ถิ่นพสุธา
ปราศวิญญาณ์ ดุจท่อนไม้ ไร้คนมอง.
อนิจฺจา วะตะ สังขารา อุปปาทะวะยะธัมมิโน
อุปัชชิตะวา นิรุชฺฌันติ เตสัง วูปะสะโม สุโข.
อนิจจา สังขาร ไม่เที่ยงหนอ
มีเกิดก่อ พังยุบ บุบสลาย
เมื่อเกิดแล้ว ไม่จีรัง พังทลาย
การเข้าไป ดับสังขาร นั้นสุขจริง.
