"หมาหวงก้าง"

" .. อาตมาเคยเห็นหมาตัวหนึ่ง "เอาข้าวให้มันกิน มันกินแล้วกินไม่หมด" มันก็นอนเฝ้าอยู่ตรงนั้น อิ่มจนกินไม่ได้แล้วก็ยังนอนเฝ้าอยู่ตรงนั้นแหละ นอนซึม ประเดี๋ยวก็ชำเลืองตาดูอาหารที่เหลือ "ถ้าหมาตัวอื่นจะมากิน ไม่ว่าตัวเล็กตัวใหญ่ก็ขู่ โอ้ .. ไก่จะมากินก็ โฮ่ง ๆ ๆ ท้องจะแตกอยู่แล้ว จะให้เขากินก็ไม่ได้ หวงไว้"

มาดูคนก็เหมือนกัน ถ้าไม่รู้จักธรรมธัมโม ก็ไม่รู้จักผู้น้อยผู้ใหญ่ ถูกกิเลสคือ โลภะ โทสะ โมหะ เข้าครอบงำจิตใจ "แม้จะมีสมบัติมากมายก็หวงไว้ ไม่รู้จักเฉลี่ยเจือจาน" แม้แต่จะให้ทานแก่เด็กยากจนหรือคนชราที่ไม่มีจะกินก็ยาก

อาตมามาคิดดูว่า "มันเหมือนสัตว์จริงหนอ คนพวกนี้ไม่มีคุณสมบัติของมนุษย์เลย" พระพุทธเจ้าตรัสว่า "มนุษย์เดรัจฉาโน มนุษย์เหมือนสัตว์เดรัจฉาน เป็นอย่างนั้น เพราะขาด เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา".. "

"เหมือนกับใจ คล้ายกับจิต"
หลวงปู่ชา สุภัทโท