"พุทโธ เหยื่อล่อจิต"

" .. การนึก "พุทโธ พุทโธ" ก็คือ "ล่อให้จิตมันอยู่ตรงนั้นแห่งเดียว" ผู้ที่จะภาวนาเป็นเร็วหรือเป็นช้า อยู่ที่อุบายของแต่ละบุคคล เมื่อจิตไปอยู่ตรงนั้นแห่งเดียวแล้ว ก็เพ่งพิจารณาเฉพาะตรงนั้น อยู่ได้เพียงแค่นั้นก็นับว่าดี

บางคนจิตรวมอยู่ตรงนั้นแล้ว "จับจิตอยู่ตรงนั้นได้แล้วและวางคำบริกรรมมันวางเอง" แล้วตั้งสติจับเอาจิตตรงนั้นพิจารณาผู้นั้น "ใครเป็นผู้คิดผู้นึก ผู้คิดผู้นึกมันออกมาจากใจ สติก็ไปเป็นใจ เลยรวมกันเข้าไปเป็นอันหนึ่ง คือใจอันนั้น"

ผู้พิจารณาอย่างนั้นหัดสมาธิเป็นเร็ว เพราะฉะนั้น "อย่าไปถือเอาคำบริกรรม เราเพียงแต่ว่า พุทโธ ๆ เฉย ๆ เปรียบเหมือนกับเหยื่อล่อปลาให้กินเบ็ด" เวลาปลากินเบ็ดแล้ว "เหยื่อเราก็ไม่เอา" ไม่ทราบมันหายไปไหน "เราต้องการปลานั่นต่างหาก"

อันนี้ก็ฉันใด "เหยื่อสำหรับล่อจิต" คือ "อานาปานสติ หายใจเข้า-ออก หรือ พุทโธ" อยู่ในที่นั้น .. "

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี