"ความหลงนั้นก็คือไม่มีสติ"

" .. "สตินั่นอบรมจิต" ครั้นอบรมจนขึ้นจิตรู้เท่าเป็นความจริงแล้ว มันจึงหายความหลงพบความสว่าง "ความหลงนั้นก็คือไม่มีสติ" ครั้นมีสติคุ้มครอง หัดไปจนแน่วแน่แล้ว ให้มันแม่นยำให้มันสำเหนียกแล้ว มันจะรู้แจ้งทุกสิ่งทุกอย่าง

"สติเป็นเครื่องตี คือตีสนิมของจิต" ดวงจิตมีหความหลงเรียกว่า "อวิชชา" จิตนั่นแหละมันหลง "ความหลงคืออวิชชา ขี้สนิมมันก็อยู่กับอวิชชา" คือที่มันหลงนั้นขี้สนิมโอบมัน แต่ก่อนจิตผ่องใส

พระพุทธเจ้าจึงว่า "จิตเดิมธรรมชาติเลื่อมประภัสสร แต่อาศัยอาคันตุกะกิเลส คือรูป เสียง กลิ่น รส เครื่องสัมผัสทั้งหลาย เข้ามาสัมผัสแล้วมันจึงหลงไปตาม จึงเป็นเหตุให้จิตนั้นเศร้าหมองขุ่นมัว" จึงไม่รู้เท่าความเป็นจริง .. "

"อนาลโยวาท"
หลวงปู่ขาว อนาลโย