.
 "ทำไมบุญจึงต้องละ"

" .. "ทำไมบุญจึงต้องละ" ก็เป็นของดีแล้วมิใช่หรือ ดีอยู่แต่ดีอยู่ในขั้นบันได ไม่ใช่ดีอันแท้จริงตามจุดที่เรามุ่งหมาย "คือเราขึ้นบันไดจะเป็นบันไดดีขนาดไหนก็ตาม เราไม่ต้องการจะอยู่กับบันไดนั้น" แต่เราต้องการจะถึงจุดที่อยู่ เช่นบนศาลาหรือบนบ้าน "เราต้องการบนบ้านต่างหาก" บนศาลาต่างหาก

"บุญจึงเป็นเพียงเครื่องสนับสนุนให้เราขึ้นมาถึงที่ถึงใจ ให้ถึงจุดสุดยอด" ได้แก่ความบริสุทธิ์ล้วน ๆ เมื่อถึงขั้นบริสุทธิ์ล้วน ๆ แล้ว "คำว่าบุญซึ่งเป็นสมมุติอันหนึ่งนั้น แม้จะเป็นเครื่องพยุง ก็เมื่อถึงจุดมุ่งหมายแล้ว ความพยุงก็หมดปัญหาไปเอง"

ถ้าเทียบก็ "เหมือนกับพี่เลี้ยงคอยตามเลี้ยงเด็กนั่นเอง" เมื่อเด็กสามารถรักษาตัวคุ้มแล้วผู้ใหญ่ก็ไม่จำเป็น นี่มีลักษณะเช่นนั้นเหมือนกัน จึงโปรดได้ทำความรู้สึกกับใจของเราให้ดี .. "

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน 
http://www.luangta.com/thamma/thamma_talk_text.php?ID=1778&CatID=2