.
 "ตัวจริงของจิต"

" .. ถ้าเป็นน้ำก็แหวกลงไป "แหวกจอกแหวกแหนลงไป เห็นแล้วน้ำใสสะอาดซ่อนอยู่ หลังความหมายมั่นสำคัญผิดนี่เอง" แหวกความสำคัญทั้งหลายออก ออกให้หมด

"ธรรมทุกประเภท อนิจจังก็แล้ว ทุกขังก็แล้ว อนัตตาก็แล้ว แหวกออก ๆ จนไม่มีอะไรให้แหวก" ถึงน้ำใสบริสุทธิ์ "ถึงจิตดั้งเดิม ตัวจริงของจิตเป็นแบบนี้ ใสสะอาดบริสุทธิ์ ไม่มีอะไรเจือปน ใสแท้"

เห็นธรรมบรรลุธรรม "เห็นกายก็จริง เห็นเวทนาก็จริง เห็นจิตจริง ๆ" ... ทุกสิ่งทุกอย่างจริงไปหมด ... "ฝึกแล้วฝึกเล่า ภาวนาแล้วภาวนาเล่า ทุกข์แล้วทุกข์เล่า พยายามแหวกสิ่งที่คนทั้งหลายเขาละเลย" ท่านเห็นอะไร ท่านก็พินิจพิจารณาเป็นธรรม

"ได้ยินอะไรท่านก็พินิจพิจารณาเป็นธรรม ได้กลิ่นลิ้มรสได้สัมผัสอะไรก็พินิจพิจารณาเป็นอยู่อย่างนั้น" ถึงเอียงซ้ายเอียงขวามันก็ไม่เอียง ต้องปรับให้มันตรงอยู่เรื่อย ตรงความจริงอยู่เรื่อย

ในที่สุดก็แหวกออกหมด "เหลือแต่ความจริงของจิต" ... ทางภาคปฏิบัติ ปฏิบัติไป ๆ เหมือนกับจะไม่เห็นฝั่งเห็นฝาอะไรเลย เหมือนกับไม่มีวันถึงไหน .. ถึง ต้องถึง ... "นักปฏิบัติไม่หยุด ไม่ถอย ยังไงมันก็ต้องถึง" เหมือนกับมืดสนิทไม่มีวันสว่างเลย เหมือนกับโง่ดักดาน จนไม่มีวันรู้เลย ... ไม่ใช่ ...

มันจะค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงไป ๆ จากการประพฤติปฏิบัติของเรา เปลี่ยนแปลงไปทั้งหมด "จากชั่วเปลี่ยนเป็นดี จากมืดเปลี่ยนไปสว่างไปเรื่อย จากขุ่นมัวเปลี่ยนแปลงเป็นผ่องใสไป ๆ จากกิเลสก็เปลี่ยนเป็นธรรมขึ้นมา" .. "

"หยดน้ำบนใบบัว" แสงธรรมส่องทาง (๒๙๑)
ท่านพระอาจารย์วันชัย วิจิตโต วัดภูสังโฆ หนองวัวซอ อุดรธานี