.
 "ปัญญามีสอง"

" .. คือ "ปัญญาโลกีย์กับปัญญาโลกุตตระ" หากเราไม่ภาวนาฝึกปฏิบัติอบรมตนเอง ถึงจะมีปัญญาปานใด ก็เป็นเพียงปัญญาโลกีย์ เป็นโลกียวิสัย จะหลุดพ้นโลกไปไม่ได้ เพราะโลกียวิสัยนั้น มันเวียนไปตามโลกไปไม่ได้

"เมื่อเวียนคล้อยไปตามโลก จิตก็เป็นโลก" คิดอยู่แต่จะหามาใส่ตัวอยู่ไม่เป็นสุข หาไม่รู้จักพอ วิชาโลกีย์เลยกลายเป็นอวิชชา หาใช่วิชชาความรู้แจ้งไม่ "มันจึงเรียนไม่จบสักที" เพราะมัวไปตามลาภ ตามยศ ตามสรรเสริญ ตามสุข พาใจให้ติดข้อง เป็นกิเลสกองใหญ่

"เมื่อได้มาก็หึงก็หวง เห็นแก่ตัว" สู้ด้วยกำปั้นไม่ได้ก็คิดสร้างเครื่องจักรเครื่องยนต์ เครื่องกลเครื่องไกสร้างศาสตราอาวุธ สร้างลูกระเบิดขว้างใส่กัน นี่คือโลกีย์มันไม่หยุดสักที "เรียนไปก็เพื่อจะเอาโลก" จะครองโลกได้อะไรก็หวงอยู่นั่นแล้ว "นี่คือโลกียวิสัย" เรียนไปแล้วก็จบไม่ได้ .. "

"สองหน้าของสัจธรรม"
หลวงปู่ชา สุภัทโท