.
 "ถามหลวงปู่มั่นเรื่องเทวดา"

" .. "เจี๊ยะ .. มีอะไรจะถามก็ถามมาท่านนยุ่งไม่เข้าเรื่อง" ท่านเปรยขึ้นเพียงเท่านนี้เราก็ปอดแหกแล้ว "ครูบาจารย์ เทวดาหน้าตามันเป็นอย่างไง อยากเห็นบ้าง?" เราก็เสือกถามท่านทั้งที่กลัวจะตาย

"อื้อ! .. มันไม่ใช่เรื่องอะไรของเรา เราจะไปรู้ทำไม" ท่านนี่ชอบถามซอกแซก กวนใจ ทำความ ดีให้มันถึงสิ ปัญหามันอยู่ที่เรา ไม่ได้อยู่กับเทวบุตรเทวดาที่ไหน ดูหน้าเรา ดูหนังเราให้เห็นชัด ด้วยปัญญานั่นสิ พระพุทธเจ้าเห็นพระองค์เองก่อน "ตรัสรู้เรื่องตัวตน ละตัวตนก่อน" ค่อยมาสอนคนอื่น หรือสอนเทวดาทีหลัง ยังไม่ทันไร "ยังไม่ไปไหนมาไหน อยากเห็นนั่นเห็นนี่ มันไม่ถูก ทั้งที่ตาบอดแต่อยากเห็นนั่นเห็นนี่ เดี๋ยวก็เดินชนตอ ลูกกะตาแตกหรอก" ท่านตอบด้วยวาทะแห่ง บุคคลผู้ชาญฉลาด

"ก็ผมอยากรู้นิ .. ครูบาจารย้ ก็ผมไม่เคยเห็น ก็อยากเห็น อยากรู้บ้าง" เรานิ่งเงียบไปพักหนึ่ง แล้วท่านก็พูดขึ้นต่อไปตามอัธยาศัยว่า "ศาสนานี้เรียนให้ดีลึกลํ้าที่สุด ผมไปเที่ยวภาวนาอยู่ในป่า มีสหธรรมิกของผมรูปหนึ่งอยู่ในป่าโน่นน่ะ โอ๊ย! .. เจี๊ยะเอ้ย .. แม้รูเท่านี้วก้อย นี่ท่านยังมุดเข้าไปได้ หายตัวไปเลย ทะลุฟ้า ทะลุดิน แผ่นดิน แผ่นน้ำ ทะลุได้หมด จะไปไหนเพียงแค่ลัดมือเดียว ตอนนี้ท่านตายอยู่ในป่าไปแล้ว"

"โอ้! .. ขนาดนั้นหรือครูบาจารย์ .. ถ้าไปอยู่ในเมืองหลวง เมืองไทยป่านนี้ ดังระเบิดเถิดเทิงไปแล้ว เสียดายไม่น่าตายไปเปล่า ๆ อยากเห็นบ้างแบบนี้" กราบ เรียนท่านด้วยความตื่นเต้น "ก็มีแต่อย่างนี่แหละ .. พวกตาบอด .. เจี๊ยะเอ๊ย! .. ใครไม่ได้รู้ไม่ได้เห็น เสียชาติเกิดทีเดียว" ถามท่านเรื่องนี้โดนท่านดุทุกที (หัวเราะ) .. "

"พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ริ้วห่อทอง"
หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท