.
 "เมื่อไม่พูดก็ไมมืโทษทางวาจา"

" .. "สำนักปฏิบัติแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสาขาของหลวงปู่นั่นเอง" อยู่ด้วยกันเฉพาะพระประมาณห้าหกรูป อยากจะเคร่งครัดเป็นพิเศษ "ถึงขั้นสมาทานไม่พูดจากันตลอดพรรษา" คือไม่ให้มีเสียงเป็นคำพูดออกจากปากใคร ยกเว้นการสวดมนต์ ทำวัตร หรือสวดปาฏิโมกข์เท่านั้น

ครั้นออกพรรษาแล้ว "พากันไปกราบหลวงปู่เล่าถึงการปฏิบัติอย่างเคร่งของพวกตน" ว่านอกจากปฏิบัติข้อวัตรอย่างอื่นแล้วสามารถหยุดพูดได้ตลอด พรรษาอีกด้วย ฯ .. "

หลวงปู่ฟังแล้วยิ้มหน่อยหนึ่ง พูดว่า ..

" .. ดีเหมือนกัน "เมื่อไม่พูดก็ไมมืโทษทางวาจา" แต่ที่ว่าหยุดพูดได้นั้น เป็นไปไม่ได้หรอก นอกจากพระอริยบุคคลผู้ เข้านิโรธสมาบัติชั้นละเอียด ดับสัญญาเวทนาเท่านั้นแหละที่ไม่พูดได้ "นอกนั้นพูดทั้งวันทั้งคืน ยิ่งพวกที่ตั้งปฏิญาณว่า ไม่พูดนั้นแหละยิ่งพูดมากกว่าคนอื่น" เพียงแต่ไม่ออกเสียงให้ คนอื่นได้ยินเท่านั้นเอง .."

"หลวงปู่ฝากไว้"
พระราชวุฒาจารย์ (หลวงป่ดูลย์ อตุโล)