.
 "ให้พิจารณาความตาย"

" .. ให้ท่องอยู่ในใจเสมอว่า "เรามีความแก่ ความเจ็บ ความตาย อยู่ประจำตัวทั่วหน้ากัน" ป่าช้าอันเป็นที่เผาศพภายนอก และป่าช้าที่ฝังศพภายในคือตัวเราเอง เป็นป่าช้าร้อยแปดพันเก้าแห่งศพ ที่นำมาฝังหรือบรรจุจะอยู่ในตัวเราตลอดเวลา ทั้งศพเก่า ศพใหม่ทุกวัน

พิจารณาธรรมสังเวช "พิจารณาความตายเป็นอารมณ์" ย่อมมีทางถอดถอนความเผลอเย่อหยิ่งในวันในชีวิต และวิทยฐานะต่าง ๆ ออกได้ จะเห็นโทษแห่งความบกพร่องของตัวและแก้ไขได้เป็นลำดับ "มากกว่าจะไปเห็นโทษของคนอื่น แล้วมานินทาเขา" ซึ่งเป็นความไม่ดีใส่ตน

นี่คือ "การภาวนาคือวิธีเดือนตน สั่งสอนตน" ตรวจตราดูความบกพร่องของตนว่า "ควรแก้ไขจุดใดตรงไหนบ้าง" ใช้ความพิจารณาอยู่ทำนองนี้เรื่อย ๆ ด้วยวิธีสมาธิภาวนาบ้าง ด้วยการรำพึงในอิริยาบถต่าง ๆ บ้าง "ใจจะสงบเย็น ไม่ลำพอง ผยองตัวและความทุกข์มาเผาลนตัวเอง" .. "

"มุตโตทัย"
หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต