.
 "ทำให้เราประมาทลืมตัว"

" .. "ใคร ๆ เมื่อเกิดมาแล้วก็ไม่อยากตาย แต่จำต้องตาย" หมดบุญหมดกรรมลงไปเมื่อใดแล้ว อยู่ไม่ได้ "ใครก็ไม่อยากเจ็บป่วยไข้" อยากมีร่างกายสมบูรณ์อยู่ตลอดไป "แต่แล้วมันก็ไม่เป็นไปตามใจหวัง"

"เวลามันอยู่ดีสบาย มันลืมตัว เวลาโรคภัยเบียดเบียนขึ้นมาละก็ทุกข์ร้อน" คนเราเป็นอย่างนั้น "ความประมาท ความไม่ขวนขวายภาวนา ไม่ปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธเจ้า" เมื่อเวลามันสบายอยู่ โรคภัยไม่เบียดเบียน "มันทำให้คนเราประมาท ลืมตัว" ไม่ฝึกฝนจิตของตน "ปล่อยให้จิตมัน เร่ร่อนพเนจรไปทั่ว"

ให้จิต "มันหลงรักบ้างหลงชังบ้าง" หลงถือเรา หลงถือเขา หลงถือโน่นถือนี่ "อันนั้นก็ว่าของเรา อันนี้ก็ของเขา" เราเป็นอย่างนั้น เขาเป็นอย่างนี้ เรายากจน เขาร่ำรวย หรือว่าเราร่ำรวย

"คนอื่นเขายากจนก็ดูถูกดูหมิ่นคนยากคนจนไป" มันมีแต่เขา มีแต่เรา อยู่ในใจนี้ "คนหลงคนเมามันเป็นอย่างนั้น" เพราะฉะนั้น "มันถึงได้เบียดเบียนซึ่งกันและกัน" มันจึงพ้นทุกข์พ้นภัยไปไม่ได้ .. "

"ธรรมโอวาทหลวงปู่เหรียญ"
พระสุธรรมคณาจารย์ (หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ)