ถ้าใจของเราเป็นโทษเสียแล้ว
จะไปทำบุญทำทานอะไร ก็ไม่ได้ผล
เหมือนกับเราขนปุ๋ยไปใส่ต้นไม้ที่ตายแล้วนั้น
ดังนี้เมื่อเราอยากจะกินน้อยหน่าสักหนึ่งลูก
ก็ย่อมไม่ได้สมใจ เพราะปุ๋ยที่ขนไปใส่ต้นน้อยหน่านั้น
มันก็ไปดีกับต้นหญ้า แตงกวา ผักเสี้ยน ผักขมหมด
หาเป็นประโยชน์แก่ต้นน้อยหน่า
ซึ่งเราต้องการเก็บกินผลของมันนั้นไม่

ฉันใดก็ดี ความสำเร็จของเรา คือ
ต้องการจะละตัวโลภะ โทสะ
และโมหะ ให้หมดไปก็ย่อมไม่ได้ผล
ทำแต่บุญทานภายนอกไป
แต่ไม่ทำกุศลภายในใจ
บุญทานนั้นก็เท่ากับปุ๋ยของบุญกุศลเท่านั้น
เมื่อ"ตัวจริง" มันตายไปเสียแล้ว
ปุ๋ยนั้นเราจะนำมากลืนกินเข้าไปได้อย่างไร
เพราะมีแต่ของสกปรก ล้วนแต่ขี้วัวขี้ควายทั้งสิ้น
เราจะไปเรียกร้อง ให้ปุ๋ยที่เลอะเทอะเหล่านี้มาช่วยอย่างไรได้

แต่ก็นับว่ายังดีกว่าคนที่ไม่ได้ใส่ปุ๋ยเสียเลย
คือ ไม่มีศีล สมาธิ ปัญญา
เพราะถึงอย่างไรๆ ก็ยังพอจะได้เก็บต้นผักขม ผักเสี้ยน
ที่อยู่ใกล้ๆนั้นมาแกงเลียงหรือจิ้มน้ำพริกกินได้บ้าง

...

พระอาจารย์ลี ธมฺมธโร
วัดอโศการาม
อ.เมือง จ.สมุทรปราการ