ทุกคนเมื่อภาวนาเป็นพอสมควรน่ะ รู้จักจิตใจตัวเองแล้วอย่างนี้นะ
ก็พยายามรักษาจิตอันนั้นเรื่อยๆไป หมายความว่าเราภาวนาอยู่
มีสติสัปชัญญะประคับประคองจิต ให้เป็นปกติไปอยู่อย่างนี้นะ
แล้วอย่าไปให้มันขาดตอนนะ ต้องรักษาจิตนี้ให้เป็นปกติ..เรื่อยๆไป

แม้เราจะทำการงานอะไรอยู่ พูดอยู่ก็ตาม ทำอยู่ก็ตาม
นั่งอยู่ก็ตาม นอนอยู่ก็ตาม เดินไปก็ตาม ยืนอยู่ก็ตาม
เราก็กำหนดจิต รักษาจิตที่มันเป็นปกติอยู่แล้วนั้น
ให้มันเป็นปกติอยู่เรื่อยไป อย่าให้มันเคลื่อนไหวไปผิดหนทาง

เช่น ธรรมดามันเคยเทียวทางไหนมันก็อยากจะไปทางนั้น
เมื่อยังละกิเลสไม่หมดมันก็เป็นอย่างนั้นแหละ
คนเคยวิตกวิจารณ์ไปเรื่องรักเรื่องใคร่มาแต่ก่อน
เป็นอารมณ์อยู่อย่างนี้ พอเผลอๆตัวมันก็ไปแล้วแหละ
จิตมันก็วกเวียนไปหาเรื่องรักเรื่องใคร่นั่นแหละ อยู่อย่างนั้น
ดังนั้นถ้าผู้สติห่างแล้วมันก็ไม่ทันความคิดนั้น
ถ้าปล่อยให้จิตคิดไปจนว่ามากแล้ว
จนมันก่อตัวเป็นความกำหนัดยินดีขึ้นมา
มันก็แสนที่จะละยาก มันเป็นอย่างนั้น

เพราะฉะนั้นต้องระมัดระวังกันอยู่จำเจเรื่อยๆไป อย่าท้อถอย
ไม่เช่นนั้นแล้วเราจะพ้นจากทุกข์ไปไม่ได้สักชาติเลย
เกิดมาชาติใดก็จะมาตกเป็นทาสของกิเลสตัณหา
ปล่อยให้ตัณหานี่จูงจิตจูงใจไปตามใจชอบของมัน

...

พระอาจารย์เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
ต.บ้านหม้อ อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย