พระอาจารย์สิงห์ทอง ธัมมวโร
วัดป่าแก้วชุมพล
อ.สว่างแดนดิน จ.สกลนคร


ความกลัวตายก็เหมือนกัน "ความกลัวมันไม่ตาย ผู้ตายมันไม่กลัว"
อะไรตาย? ที่เราสมมติมั่นหมายก็คือ การหมดลมหายใจ
ธาตุขันธ์อันนี้แหละถือว่ามันตาย ตายแล้วมันจะไปทิ้งไปป่าช้า
ไปฝัง ไปเผา มันไม่กลัวอะไร ทิ้งลงน้ำ โยนใส่ไฟ ไม่มีวิ่งหนี
นี่คือ "ผู้ตาย" มันไม่กลัวอะไร แต่ "ผู้กลัว" มันไม่ตาย

ถ้ามันตายมันไม่มีโอกาสที่จะไปเกิดอีก
จะเป็นสัตว์ เป็นมนุษย์ เป็นเทพบุตรเทพธิดา อินทร์พรหม
หรือนิพพานเป็นไปไม่ได้ถ้ามันตาย นี่มันไม่ตาย "ผู้กลัว"
แต่ผู้ตายมันไม่กลัว เราไม่ได้พิจารณาแน่นอนก็เลยกลัวกัน

ที่ไหนมีป่าช้าของจิต? ที่ฝังที่เผาของจิตไม่เคยมี
ถ้าหากมันตายไปตามธาตุตามขันธ์ มันไม่มีเกิดอีก
มันจะมีเชื้อของสัตว์ของมนุษย์มาจากที่ไหน
"ความเกิด" ก็คือ เรื่องของจิตที่ยังมีกรรม
มีกิเลส มีตัณหา มีอุปาทาน ยังไม่ได้ชำระสะสาง
ให้สะอาด ให้หมดจด เหมือนกันกับพืชที่เรายังไม่ได้ทำให้สุก
ไม่ได้เผา ไม่ได้ต้ม ไม่ได้นึ่ง เมื่อเราเอาไปหว่านลงสถานที่ใด
มันก็งอกขึ้น เกิดขึ้น ตกลงใส่ในที่สูง ก็งอกขึ้นในที่สูง
ตกลงสู่ในที่ต่ำ ก็งอกขึ้นในที่ต่ำ พืชที่มียางเป็นอย่างนั้น
ฉันใดจิตใจของพวกเราท่าน มันไม่ตายมันจึงมีการเกิดอีก
เกิดในที่ต่ำๆสูงๆ ตามผลของกรรมที่เราทำเอาไว้

มันไม่เคยตายมาแต่ไหนแต่ไร เมื่อมันบริสุทธิ์หมดจากยางของมัน
มันก็ไม่ตายอีกแต่มัน "ไม่เกิด" มันไม่ตาย..
ถ้ามันตายจะมีภาษิตรับรองทำไมว่า "นิพฺพานํ ปรมํ สุขํ"
ตายเท่าแต่สิ่งที่เป็นพิษเป็นภัย สิ่งที่เป็นเชื้อให้เกิด


(* นิพฺพานํ ปรมํ สุขํ พระนิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง)