"เอาความตายมาเตือนตน"

" .. มรณกรรมฐานที่จะเกิดขึ้นให้แก่คนเรานั้นทุก ๆ คน "เราต้องนึกเจริญภาวนาให้ดี เมื่อมันมาถึงตัวเรา" อย่าได้ไปหลงลืมภาวนา "ถ้าเราไม่น้อมเข้ามาเราก็ไม่รู้สึกว่า จะเป็นคนอื่นโน้นไม่ใช่เราเครื่องบินตก คนตาย"

"โอ้ย .. เป็นเรื่องของเครื่องบินโน้น เราไม่ตกเครื่องบิน ไม่ตาย" มันจะมาถึงเราเมื่อใดเวลาใดทุกเมื่อ "อันความตายนั่งอยู่ดี ๆ เกิดลมเกิดแล้งขึ้นมาเอ้อ ๆ อ้า ๆ ก็ตายไป" เอาไม่ทัน ก็เพราะเกิดมาแล้วมันต้องแก่ต้องเจ็บต้องไข้ ต้องตายอย่างนี้ "จงเอาสิ่งเหล่านี้แหละมาภาวนาไว้ก่อน จนมันเห็น เห็นแจ้งในจิต จิตก็สงบ จิตก็สบาย" ตั้งหมั่นไม่หวั่นไหวไปตามรูป เสียง กลิ่น รส ก็ตาม เพราะจิตมันรู้ จิตมันเข้าใจ

"แต่ไม่ทำ ไม่ปฏิบัติ มันไม่เกิดความรู้ เกิดแต่ความหลง จิตมันตกต่ำ" มันต่ำไปไม่สูงขึ้น ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็รู้ว่ามันต่ำลงไป แก้ไม่ได้ "ฉะนั้นเราต้องแก้เมื่อเวลายังอยู่ดีสบายอย่างนี้แหละ ด้วยการปฏิบัติบูชาภาวนาตั้งใจระลึก ตั้งใจเจริญอยู่"

จดจำอะไรไม่ได้มาก "ก็พุทโธ ๆ ในใจ ต่อเนื่องในใจ จนจิตใจเย็นสบายลงไป" ถ้าไม่อย่างนั้น ก็เตือนในตนเองว่า "ตายนะ เกิดมาแล้วต้องตาย เราต้องตายแน่ ๆ เอาความตายมาเตือนตน เอาความเจ็บไข้ได้ป่วยมาเตือนก็ได้ ถ้านึกบ่อย ๆ เจริญบ่อย ๆ จิตมันก็สงบตั้งมั่น ก็ได้ความรู้ความเข้าใจที่ถูกต้องขึ้นมา" สิ่งเหล่านี้ต้องทำ ต้องประกอบจึงเกิดขึ้นมาได้ .. "

"อสุภกรรมฐาน ปฏิกูลสัญญา"
หลวงปู่สิม พุทธาจาโร