พระอาจารย์ลี ธัมมธโร
วัดอโศการาม
อ.เมือง จ.สมุทรปราการ

...

จิตที่แส่ส่ายออกไปรับสัญญาอารมณ์ภายนอก
ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ก็เท่ากับคนที่คลุกเคล้ากับของโสโครก
ร่างกายเปื้อนมอมแมมหรือเป็นแผลพุพองเปื่อยเน่า มือก็เปื้อน
เท้าก็เปื้อน ตา หู จมูก ปาก ฯลฯ ก็เปื้อนไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว
จะนั่งนอนยืนเดินไปในที่ใดๆก็ไม่มีความสุข
เข้าใกล้ใครก็รังเกียจ ไม่อยากให้เข้าไปใกล้เขา
หรือมิฉะนั้นจะเปรียบก็เหมือนกับภายในบ้านเรือนของเรา
มันรกเปื้อนสกปรก ที่หลับที่นอนก็เปื้อน
เครื่องใช้ไม้สอยในครัวก็เปื้อน จะไปหยิบไปจับอะไรเข้า
มันก็เปื้อนไปทั้งหมด

อย่างนี้เราจะแก้ไขอย่างไร?
เราก็จะต้อง “ขัด” มัน ต้อง “ชำระล้างกายวาจาใจ” ของเรา
ให้ขาวสะอาด บริสุทธิ์ด้วย “ทาน ศีล ภาวนา” เป็นต้น
คนที่ร่างกายเป็นแผลเปื้อนสกปรกนี้ เข้าใกล้ใคร
มันก็มักจะพาเอาเชื้อโรคนั้นไปติดต่อถึงคนอื่นด้วย
เข้าใกล้ลูกก็ติดลูก เข้าใกล้หลานก็ติดหลาน
เข้าใกล้เพื่อนก็ติดเพื่อน ฯลฯ เข้าใกล้ใครก็ติดต่อคนนั้น
เหมือนกับเถาบอระเพ็ดที่ขึ้นพันกิ่งต้นส้ม
ย่อมจะพาให้รสขมมันซึมซาบไปสู่ต้นส้ม ทำให้ส้มเสียรสไปด้วย

บ้านเรือนสกปรกก็ยังไม่ร้ายเท่ากับจิตใจที่สกปรกเพราะบ้านเรือนนั้น
วันหนึ่งวันหนึ่งคงไม่มีคนเข้าออกเหยียบย่ำถึงร้อยคนพันคน
แต่ดวงจิตที่แส่ส่ายออกไปรับสัญญาอารมณ์ภายนอกนั้น
ชั่วนาทีเดียวกันอาจจะไปได้ตั้งหลายสิบแห่ง
ถ้าจะเอากระบุงตะกร้ามาตวงใส่แล้ว วันหนึ่งวันหนึ่งก็คงหาที่เก็บไม่พอ

ใจที่เราส่งออกไปตามสัญญาอดีตอนาคตนั้น
ไปมันก็ไม่จริง ไปข้างหน้าก็ไปไม่จริง เดี๋ยวก็กลับมาข้างหลังอีก
ไปข้างหลังมันก็ไม่จริง เดี๋ยวก็ย้อนหลับมาข้างหน้า
อยู่กัปัจจุบันก็อยู่ไม่จริงอีก เดี๋ยวก็อยู่เดี๋ยวก็ไปเดี๋ยวก็มา
ให้มันจริงอะไรลงไปสักอย่างก็ยังดี

...

คัดลอกเนื้อหาจาก
หนังสือแนวทางวิปัสสนา-กัมมัฏฐาน, พระอาจารย์ลี ธมฺมธโร.
โดยชมรมกัลยาณธรรม ปี พ.ศ. ๒๕๕๒. หน้า ๒๗-๒๘.