"ให้ทำประโยชน์ตนเสียก่อน"

" .. พากันทำภาวนา วันหนึ่ง ๆ อย่าให้ขาด อย่าให้มันเสียเวลาไป "ภาวนาไป ชั่วโมงหรือยี่สิบสามสิบนาที อย่าให้มันขาด อาศัยอบรมจิตใจของตน" ทำมันไป ขัดเกลาใจของตน ใจมันมีโลภะ โทสะ โมหะเข้าครอบคลุม ใจจึงเศร้าหมอง

ธรรมชาติจิตเดิมแท้นั้น เป็นธรรมชาติผ่องใส "ปภัสสรมิตัง ภิกขเว จิตตัง ตัญจโข อาคันตุเกหิ อุปกะกิลิฏฐัง" ธรรมชาติจิตเดิมเป็นของเลื่อมปภัสสร เป็นของใสสะอาด แต่มันอาศัย อาคันตุกะกิเลสเข้าครอบย่ำยี ทำให้จิตเศร้าหมองขุ่นมัวไป

เพราะฉะนั้น "ให้พากันทำอย่าประมาท อย่าให้มันเสียชาติ" อย่าให้มันโศกเศร้าเป็นทุกข์ "มนุสสปฏิลาโภ ความได้เกิดเป็นมนุษย์เป็นลาภอันประเสริฐ ให้พากันทำอย่าให้มันเสียไป" วันคืนเดือนปีล่วงไป ๆ อย่าให้มันล่วงไปเปล่า

ประโยชน์ภายนอกก็ทำ ประโยชน์ของตนนั่นแหละมันสำคัญ พระพุทธเจ้าว่า "ให้ทำประโยชน์ตนเสียก่อน" แล้วจึงค่อยทำประโยชน์อื่น .. "

อนาลโยปูชา
หลวงปู่ขาว อนาลโย