...รายการ "มองกันคนละมุม" ที่นำเสนอในวันนี้ เป็นสองมุมมอง สองเหตุผล ต่างก็มองไม่ตรงกัน ผลจะลงเอยอย่างไร ขอเชิญติดตามดูกันต่อไป

วัตถุดิบ (เนื้อเรื่อง) ที่นำมาวันนี้ คงมีหลายท่านเห็นเป็นเรื่องสกปรก น่าสะอิดสะเอียน คลื่นเหียน ต้องขออภัย ส่วนท่านใด (ทำใจได้) ยอมรับตามความจริงได้ว่า สิ่งที่กำลังกล่าวถึงวันนี้ มีอยู่ทั่วไปในทุกตัวคนก็คงหมดปัญหา โดยขอให้นึกเสียว่า เราได้ทำ "ทอง" ตกลงไปในหลุม "คูถ" จำเป็นต้องติดตามเอาคืนมาแม้จะทำให้เราเปรอะเปื้อน ส่งกลิ่นเหม็น ขอให้ใช้ขันติอดทนเอาไว้ชั่วครู่...

อารัมภบทมาหลายบรรทัด ขอเข้าเรื่องเสียที ... เรื่องมีอยู่ว่า มีเทวดาตนหนึ่งเสวยสุขอยู่บนสรวงสวรรค์ อันเป็นวิมานทิพย์ด้วยความสุขสำราญ

วันกนึ่งเทพตนนี้ ได้หวนคิดถึงอดีตหนหลังว่ามีเพื่อนรักอยู่คนหนึ่ง ไม่ได้พบกันเป็นเวลาอันยาวนาน คิดอยากจะไปเยี่ยมเยียนไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบ การเป็นอยู่เป็นอย่างไร ด้วยญาณวิถีของความเป็นเทพ จึงได้รู้ว่าเพื่อนกำลังได้รับความลำบากทุกข์ยากถึงที่สุด ดวงชะตา วาสนาตกต่ำ ย่ำแย่รีบลงมาเยี่ยม ได้เห็นสภาพของเพื่อนต้องมาเกิดเป็น "หนอน" อยู่ใรส้วมสาธารณะ ให้สงสารเพื่อนเป็นยิ่งนัก เอ่ยถามเพื่อนด้วยความหดหู่ใจว่า

"เขียว เพื่อนรัก เอ็งจำข้าได้ไหม" เจ้าหนอนเอะใจเพราะอยู่ๆ ก็มีใครมาร้องเรียกชื่อได้ถูกต้อง จึงชะเง้อคอขึ้นมาดู แล้วถามไปว่า

"เจ้าเป็นใคร ถึงมาเรียกข้าว่าเพื่อน" หนอนถามด้วยความงุนงง
"ข้านี่แหละ ขาว เพื่อนเก่า สมันเราเป็นมนุษย์ด้วยกันจำข้าได้หรือเปล่าล่ะ"
"อ้าว! ขาว เอ็งหรือนี่ เอ็งเล่นแต่งตัวประหลาดๆ เครื่องประดับ แวววาว รุงรังออกหยั่งงี้ ข้าจะไปจำได้ไง"
"นี้แหละ ชุดเทวดาล่ะ เอ็งรู้มั๊ย !..."
"เทวดา" หนอนทวนคำ
"คิดถึงเจ้ามาก มาเห็นสภาพการเป็นอยู่ของเจ้าแล้ว ข้าสงสารเหลือเกินเพื่อนเอ๋ย เคยชักชวนเจ้าสร้างสรรคุณความดี เจ้าก็ไม่ใส่ใจ จึงต้องมาตกระกำลำบากถึงปานนี้"

"แล้วเอ็ง ไปเกิดเป็นเทวดา มันสบายกว่า ข้าเหรอ" เจ้าหนอนกังขา
"ฟังนะเพื่อน สถานที่ข้าอยู่ เป็นสวรรค์ บุญมาวาสนามี จึงจะได้ขึ้นไปเสวยสุข ข้าอยู่ในวิมาน ทุกสิ่งงามระยิบระยับ เครื่องใช้ไม้สอยล้วนแล้วแต่เป็นทองสวยงาม เจริญหู เจริญตา มีนางฟ้าเป็นบริวารคอยบริการรับใช้ แสนจะสุขสำราญเบิกบานใจ ถึงเวลาอาหาร นั่งเนรมิตชั่วประเดี๋ยว ต้องการอาหารชนิดใด รสใด ทุกอย่างก็เลื่อนลอยมาให้เราได้สมปรารถนา ถึงยามพักผ่อนหลับนอน ก็จะมีเตียงทองมารองรับหลับสบาย มีความสุขกว่าโลกมนุษย์และโกลไหนๆ หลายร้อยหลายพันเท่า " เจ้าหนอนได้ฟังเทวดาสาธยาย ดินแดนศิวิไลซ์ แทนที่จะพิศมัยใคร่อยากจะเชยชม กลับเปล่า ขอขัดจังหวะเทวดาขออรรถธิบาย สาธยายวิมานของตัวเองบ้าง

"โธ่ เอ้ย สวรรค์ของเจ้า ข้านึกว่าจะวิเศษวิโสสักแค่ไหน ที่แท้ก็สู้วิมานข้าไม่ได้ อาหารการกินของเจ้ามันจะดีกว่าของข้าได้ยังไง กว่าจะได้กินที ต้องมานั่งเนรมิตรให้เปลืองเวลา ฮึ... ของข้านะ เหรอ ไม่ต้องนึก ไม่ต้องคิดให้ยาก ถึงเวลาเขาส่งมาเอง เอารสไหน เลือกได้ตามใจชอบ มีทุกรส กินไม่หวาด ไม่ไหว (เรียงคิวกันส่งมาเพียบ) แถมยัง อร้อย อร่อย ถ้าไม่เชื่อข้า ท้าพิสูจนน์เอามั๊ยๆ" เทวดารีบโบกไม้โบกมือ ทำหน้าเหย
"ไม่เอาโว้ย "
เจ้าหนอนสาธยายต่อ
"เตียงทองที่เจ้าอ้างมามันก็สู้ของข้าไม่ได้หร๊อก ไม่ว่าจะนอนคว่ำ นอนหงาย หกคะเมนตีลังกา มันให้นุ่มนิ่มไปทุกท่า สนุ๊ก สนุก เตียงทองของเจ้าลองทำอย่างข้าสิ มีหวังหัวฟาดขอบเตียงหัวแตกเลือดไหล แล้วเทวดามีหมอเย็บแผลเป็นหรือเปล่า ข้าไม่แน่ใจนางฟ้าที่เจ้าอ้างว่าเลิศเลอ ก็ยังงั้นๆ แหละ ดูของข้าสิ มากมายนับไม่หวาดไม่ไหว สวรรค์ของเจ้า ข้าไม่สนอยู่ที่นี่สบายกว่ากันเยอะเลย กลับวิมานเจ้าไปเถอะ ย.ด.ห.(อย่าได้ห่วง)" เล่นเอาเทวดาหมดโอกาสชี้แจง ชักชวน