เหตุแห่งความพินาศเหตุที่ ๓ คือ จัณฑิกะ แปลว่า ความดุร้าย หมายถึง ความมีจิตใจเหี้ยมโหด ชอบทำร้ายผู้อื่น ชอบเห็นความพินาศฉิบหายของผู้อื่น ชอบทำให้ผู้อื่น เจ็บปวดทุกข์ระทม ชอบบีบคั้น บังคับเคี่ยวเข็ญ ให้ผู้อื่นเดือดร้อน เพื่อประโยชน์ของตัวเอง เหล่านี้เป็นต้น คือลักษณะของความดุร้าย คนดุร้ายไม่จำเป็นต้องมีลักษณะเกรี้ยวกราด โผงผาง มีกิริยาวาจาดุดัน ตึงตัง โครมคราม เสมอไป คนดุร้ายอาจมี กิริยาเรียบร้อย พูดจาสุภาพนิ่มนวล หากแต่ว่าในใจเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด จ้องแต่จะทำความพินาศ เดือดร้อนให้แก่ผู้อื่นเสมอ เข้าลักษณะปากปราศรัย น้ำใจเชือดคอ ส่วนคนที่มีลักษณะโผงผางตึงตัง บางคนอาจเป็นคนใจดีมีเมตตา เข้าทำนองที่ว่า ปากร้ายใจดี

ความดุร้ายนั้น ย่อมไม่มีใครชอบ คนดุร้ายอยู่ที่ไหน ย่อมทำความหวาดหวั่นพรั่นพรึง ให้แก่ที่นั่น คนดุร้ายเข้าที่ไหน ที่นั่นก็หมดความสงบสุข ความดุร้าย แผ่อำนาจไปถึงไหน ความพินาศฉิบหาย ก็มีไปถึงนั่น คนดุร้ายนั้น เป็นนายก็ทำความพินาศให้แก่ลูกน้อง เป็นลูกน้อง ก็ทำความเดือดร้อน และความพินาศให้แก่นาย และแม้ไม่มีใครหรือสิ่งใดที่จะทำให้พินาศได้อีกแล้ว ในที่สุดคนดุร้าย นั้นก็ย่อมจะทำความพินาศให้แก่ตัวเองนั่นเอง ถ้าจะว่ากันตามจริงแล้ว ความดุร้ายนั้น ย่อมทำความพินาศ ให้แก่ตัวเจ้าของ ความดุร้ายนั้น นั่นเอง ก่อนที่จะทำความพินาศให้แก่ผู้อื่น เช่นเดียวกับ ลูกระเบิดที่ต้องทำลายตัวเอง ก่อนที่จะทำลายสิ่งอื่น ความดุร้ายจึงเป็นเหตุแห่งความพินาศ ด้วยประการฉะนี้

คุณธรรมที่จะแก้ความดุร้าย คือ เมตตา เริ่มต้นด้วย คนทั้งหลายต้องช่วยกันแผ่เมตตา ให้แก่คนที่มี จิตใจดุร้าย เพราะคนดุร้ายนั้น เป็นคนที่น่าสงสาร การเอาชนะคนดุร้าย ให้ได้ผลเบ็ดเสร็จเด็ดขาดนั้น ไม่ใช่เอาชนะด้วยการดุร้ายตอบ หากแต่ต้องเอาชนะด้วยเมตตา คือ ปรารถนาดีต่อเขา หวังให้เขามีความสุข สงบเย็น ข้างฝ่ายคนที่มีนิสัยดุร้าย ก็ควรฝึกเจริญเมตตา ปรารถนาดีต่อคนอื่น เห็นทุกคนเป็นเพื่อนร่วมโลก เป็นเพื่อนร่วมทุกข็ ในที่สุดจะแก้ความดุร้ายได้ เท่ากับช่วยให้ตัวเองและสังคมรอดพ้น จากความพินาศได้นั่นเอง