ทุกครั้งที่มีกิเลสมายั่วยวน เราก็จะลืมเป้าหมายของตัวเอง ลืมหลักการของตัวเอง สติก็จะหาย และกว่าสติจะกลับคืนมา เราก็มักจะได้ทำ ได้พูด สิ่งที่ไม่ดีไม่งามออกไปเสียแล้ว ผลที่เกิดจากการไม่รักษาศีล คือ เราจะไม่เป็นที่เคารพนับถือของผู้อื่น และเราก็จะเคารพนับถือตัวเองไม่ได้ด้วย เราจะกลัวความจริง กลัวธรรมะ เพราะในใจของเรามีสิ่งที่ไม่ดี มีสิ่งที่ไม่ใช่ธรรมะ นี่คือโทษของการผิดศีล เรียกว่าไม่มีฐานที่จะรองรับสิ่งดี

ในการทำสมาธิภาวนา เราต้องเป็นเพื่อนกับตัวเอง ต้องเคารพนับถือตัวเอง และต้องยอมอยู่กับตัวเองโดยไม่มีสิ่งใดมากระตุ้นจิตกระตุ้นอารมณ์ ไม่ต้องกลบเกลื่อนความจริงโดยอาศัยความสนุกสนานจากภายนอก ถ้าเรารู้สึกว่าตัวเองไม่ดี ไม่อยากอยู่กับตัวเองแล้วสมาธิจะเกิดได้อย่างไร ท่านจึงกล่าวว่า ศีลเป็นฐานของสมาธิ และในทำนองเดียวกัน สมาธิเป็นฐานของปัญญา

พระอาจารย์ชยสาโร