วันเวลาผ่านไป หน้าใจหาย เดี๋ยวก็เช้า เดี๋ยวก็สายผ่านผันเเปร
เวลาลับดับไปไม่หวนเเฮ หรือว่าที่เเท้ เราเกิดมาพร้อมรับกรรม
กรรมคือ การกระทำอันสูงค่า กรรมดีไซร์ส่งไปให้ รับผล
อันกรรมชั่วส่งไปให้จำนงค์ ส่วนร่างของตนนั้นไซร์ ไปเผาไฟ

กว่าเรานั้นจะรู้คุณค่าของมนุษย์ ที่เเสนประเสริฐสุด ดุดล้าหาใดหมาย
กว่าจะเกิด กว่าจะรู้ กว่าจะดู กว่าจะเห็น
กว่าจะเป็นคนดีที่ใฝ่หา กว่าน้อมนำกาย วาจา ใจให้ผ่องใส
อีกเมื่อไรใครเล่าจะเข้าใจ จะเเสวงหา ทางหลุดพ้น ดับทุกข์ภัย



ภูริญาโณ สิกขาจารย์ ภิกขุ.