"พอเรายึดมั่นในภาพพจน์ภาพลักษณ์อะไรสักอย่างเสียแล้ว เราก็ตาบอดต่อสิ่งต่างๆ ที่ขัดกับภาพพจน์นั้น อย่างเช่น สมมุติว่าเราถือว่าเราเป็นคนใจดี หรือเป็นคนให้อภัยผู้อื่นอยู่เสมอ ถ้าเรามองตัวเองอย่างนั้น ในส่วนที่ให้อภัยผู้อื่นไม่ได้หรือที่เราไม่เมตตา เราอาจมองไม่เห็น เพราะเราเชื่อมั่นว่าเราไม่ใช่คนแบบนั้น

การภาวนาจะช่วยให้เราเห็นชีวิตตามความเป็นจริงว่า ไม่มีอะไรเลยเป็นของตายตัวแน่นอน คนคนเดียวกันอาจมีได้หลายบุคลิก คนที่แสนจะเมตตาก็มี คนที่แสนจะโหดร้ายก็มี มีอยู่ในใจเดียวกัน มันเป็นธรรมดาของปุถุชน

เมื่อเรายอมรับในความหลากหลายของอารมณ์โดยไม่ยึดติดว่าเป็นเราเป็นของเรา แนวทางไปสู่การละสิ่งที่ควรละ และบำเพ็ญสิ่งที่ควรบำเพ็ญก็ชัดขึ้น"

พระอาจารย์ชยสาโร