"สมัยก่อนบวช มีอยู่ครั้งหนึ่งที่อาตมานึกอยากจะสอนโยมยายให้นั่งสมาธิ โยมตอบว่า ไม่มีเวลาว่างพอจะนั่งหลับตาอยู่เฉยๆ อย่างหลานชายหรอก โยมยายบอกว่าตัวเองผ่อนคลายด้วยการถักนิตติ้งซึ่งดีกว่าการนั่งสมาธิตั้งเยอะ เพราะนอกจากจะเพลินดีแล้ว ยังได้เสื้อผ้าสำหรับมอบให้ใครต่อใครในครอบครัวอีกด้วย อาตมาเห็นสีหน้าโยมยายเมื่อพูดจบก็รู้เลยว่าโยมคงอยากจะพูดแบบนี้กับหลานชายมานานแล้ว อาตมาจึงรู้ว่าคงไม่มีทางได้สอนการภาวนาให้โยมยายแน่ๆ

ถ้าการภาวนาเป็นเพียงวิธีผ่อนคลายจิตใจ ที่โยมยายคิดก็คงมีเหตุผลดี แต่หาได้เป็นเช่นนั้นไม่ การภาวนาเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะพิสูจน์ความจริงตามหลักคำสอนของพระพุทธองค์ เราน้อมนำคำสอนที่พระพุทธองค์ทรงยืนยันว่าต้นเหตุแห่งทุกข์และสุขอันแท้จริงอยู่ที่การมีหรือไม่มีกิเลส มาเป็นสมมติฐานข้อแรกในการปฏิบัติธรรม สมมติฐานข้อที่สองคือคำสอนที่ทรงประกาศว่ากิเลสจะหมดสิ้นไปได้ด้วยปัญญา เมื่อจิตตั้งมั่นด้วยสมาธิ ด้วยสมมติฐานทั้งสองข้อนี้ เราจึงลงมือเจริญสติอันนำไปสู่สมาธิประเภทที่จะนำไปสู่ปัญญาในที่สุด นี่คือ ‘การภาวนา’ ที่เราหมายถึง"

ธรรมะคำสอน โดย พระอาจารย์ชยสาโร