"จิตนี้อัศจรรย์"

" .. ทีนี้พอภาวนาไป ๆ บทเวลามันจะเป็นนะ "จิตใจของเราที่ซ่านไปทั่วโลกดินแดน มันเหมือนเราตากแหเอาไว้" ตีนแหที่กระจายออกไปเหมือนกระแสของจิตออกไป "พอระลึกพุทโธ ๆ เหมือนจอมแห พุทโธติด ๆ กันไม่ให้เผลอ แล้วปรากฏเหมือนว่า ดึงจอมแหเข้ามา"

ตีนแหก็หดย่นเข้ามา ๆ "กระแสของจิตที่คิดซ่านไปค่อยย่นเข้ามา เป็นที่สังเกต และจิตก็จ่อดู ๆ ไม่เผลอสติ" ย่นเข้ามา ๆ จนกระทั่งแหนั้นย่นเข้ามาเป็นกองแห ทีนี้กระแสของจิตย่นเข้ามาจนเป็นจุดของผู้รู้ที่เด่นชัด นี่ล่ะเรียกว่ากองแห

พอถึงนี้กึกเลยทีเดียว "เราก็ยังไม่ลืมนะ ทุกวันนี้ก็ยังไม่ลืม" นี่ล่ะเป็นครั้งแรกเราจึงไม่ลืม ถึงจะสูงกว่านั้นไปเท่าไรมันก็ไม่ลืมในเบื้องต้น "พอสงบเข้ามา ๆ มาถึงจุดแล้วกึกเท่านั้นขาดหมดเลย" อะไรทั่วโลกนี้ขาดไปหมด "เรียกว่าอยู่ในท่ามกลางมหาสมุทร"

ที่นั่งเท่ากับเรามีอยู่เท่าเรานั่ง นอกนั้นเป็นมหาสมุทร "นี่ล่ะจิตอยู่จุดศูนย์กลาง นอกนั้นเวิ้งว้างไปหมดเลย" แปลกประหลาดอัศจรรย์

โอ้โห แล้วมันก็ตื่นเต้นซิเราไม่เคยทำ "เกิดความตื่นเต้นในขณะนั้น อัศจรรย์ในขณะนั้น" ความตื่นเต้นเหล่านี้เลยไปกวนจิต มันเลยถอยออกมา ไม่นานนัก แต่จับได้ถนัดชัดเจนว่า "จิตนี้อัศจรรย์อย่างนี้" .."

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน 
http://www.luangta.com/thamma/thamma_talk_text.php?ID=3157&CatID=2