,
 "รอดได้เพระภาวนาพุทโธ"

" .. วันหนึ่งขณะที่ขึ้นไปอยู่หลังเขา หลังจากได้เดินจงกรมและนั่งสมาธิแล้ว หลวงพ่อก็เตรียมตัว พักผ่อน "ด้วยเหตุที่ท่านเป็นคนกลัวผี" แม้จะกล้าขึ้นไปอยู่โดดเดี่ยวเช่นนั้น "ท่านก็ยังต้องท่องเวทมนต์คาถากันภูติผีปีศาจ" ก่อนจำวัดเสมอ

"แต่วันนั้นเชื่อความบริสุทธิ์ของตนเอง จึงไม่ได้ท่องคาถาอะไร" ขณะที่กำลังเคลิ้มจะหลับ ปรากฏเหมือนมีอะไรมารัดที่คอ แน่นเข้า ๆ แทบหายใจไม่ออก ทั้งนี้จะเป็นอุปาทานของท่านเองที่เคยสวดมนต์กันผีแล้วไม่ได้สวด หรือจะเป็นปรากฏการณ์จริงก็ไม่อาจทราบได้

อย่างไรก็ตาม "ท่านยังมีสติอยู่ คงภาวนา พุทโธ ๆ เรื่อยไป" จนอาการค่อย ๆ คลายออกไป พอลืมตาได้ แต่ร่างกายยังกระดิกไม่ได้ "จึงภาวนาต่อไปจนพอกระดิกตัวได้" แต่ยังลุกไม่ได้ เอามือลูบตามตัว นึกว่ามิใช่ตัวของตัวเอง ภาวนาจนลุกขึ้นนั่งได้แล้ว

ท่านก็รู้สึกนั่นใจว่า "เอาตัวรอดได้นี่ ด้วยอำนาจของการภาวนา พุทโธ" และสำนึกว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความบริสุทธิ์ของศีล เรื่องเช่นนี้ "จะเป็นอันตรายเฉพาะกับคนทุศีลเท่านั้น"

ท่านก็เลยได้ข้อคิดว่า "เวทมนต์คาถาต่าง ๆ นั้นไม่ใช่เรื่องจำเป็นอะไร เป็นความงมงายเท่านั้น" ที่สำคัญคือ "การรักษาศีลและฝึกอบรมจิต" นับตั้งแต่นั้นมาท่านก็เพิ่มความระวังสำรวม "โดยเฉพาะเรื่องศีลมิให้มีความบกพร่องเกิดขึ้น" .. "

"อุปลมณี" (หลวงปู่ชา สุภทฺโท) 
http://anuchah.com/read/