"เสียงเพลงเสียงธรรม"

" .. อยู่มาวันหนึ่ง "เราปลีกออกมาเดินจงกรมอยู่ในป่าที่ป่าเปอะ" ในขณะที่เดินจงกรม "มีผู้หญิงคน หนึ่งเขาเดินไปทำไร่ เดินร้องเพลงไป" เพลงที่เขาขับร้องนั้น เป็นสำเนียงทางอีสาน ผ่านมาใกล้ ๆ ทางจงกรมที่เราเดินอยู่ คาดคะเนว่าน่าจะเป็นคนทางภาคอีสานมาอยู่ทางเหนือ

เนื้อเพลงนี้มาสะดุดจิต "ในขณะที่ภาวนา โอปนยิโก คือน้อมมาใส่ตัวเรา" มันร้องเสียงเพราะน่าฟังนะ ร้องเพลงขับอันประกอบ ด้วยอรรถรสแห่งธรรม ประสานกลมกลืนกับธรรมที่กำลังสัมผัสเพ่งพิศพินิจพิจารณาอยู่ "ภาษาธรรมที่เขาร้องเอื้อนด้วยความไม่มีสตินั้น กลับย้อนเข้ามาสู่ดวงใจที่กำลังเพ่งพิศธรรมนั้นอยู่ จิตนั้นก็รวมลงสู่ฐานของจิตโดยฉับพลัน"

เพลงขับนั้นเขาร้องเป็นท่านองอีสานว่า "ทุกข์อยู่ในขันธ์ห้า โฮมลงมาขันธ์สี่ ทุกข์อยู่ในผ้าอ้อมป้อมผ้าฮ้าย โฮม อ้ายอยู่ผู้เดียว ทุกข์ อยู่ในโลกนี้มีแต่สิทน ทุกข์อยู่ในเมืองคน มีแต่ตนเดียวอ้าย ... ทุกข์ในขันธ์ห้า โฮมลงมาขันธ์สี่ ทุกข์ในโลกนี้ลงขัอยผู้เดียว" เขาร้องเป็นท่านองไพเราะมาก

พอได้ฟังเท่านั้นแหละ "จิตนี้รวมลงทันที เป็นการรวมที่อัศจรรย์" นี้แหละธรรมะเป็นสมบัติกลาง ที่ผู้ประพฤติปฏิบัติน้อมมาพินิจพิจารณา ก็จะก่อให้เกิดธรรมขึ้นภายในใจตน "ถ้ารู้จักน้อมมาสอนตน เสียงร้องเหล่านี้เป็นเสียงธรรมได้ทั้งนั้น" .. "

"พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ริ้วห่อทอง"
หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท