พระอาจารย์เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย

...


เมื่อมันมีนามธรรม คือ “จิต”นี้แหละ
เข้ามาอาศัยรูปอันนี้อยู่แล้ว มันจึงกระจายกระแสของตน
ออกไปทั่วสรรพางค์ร่างกายนี้นะ กระแสของจิตนั่นแหละ
มันกระจายไปอยู่ตามตาตามหูตามจมูกตามลิ้น
ตามอวัยวะร่างกายน้อยใหญ่ต่างๆหมู่นี้นะ
ทำให้เกิดความรู้สึกทั่วร่างกายอันนี้อยู่
มันก็ล้วนแต่กระแสของจิตนี้ทั้งนั้นเลย มันเป็นอย่างนั้น
พอจิตถอนออกจากร่างนี้เท่านั้นแหละ ไอ้ความรู้สึกเจ็บปวด
ร้อนหนาวอะไรในร่างกายนี้หายหมดเลย ไม่มีแล้ว

อย่างที่เคยพูดให้ฟังอยู่บ่อยๆว่า บางคนก็เวลาจะตายนะ
มันก็ไม่ตายปุ๊บปั๊บทันที ค่อยตายทีละเล็กละน้อย
ตายมาแต่พื้นเท้านู่น ทางข้างล่างก็ดี
ทางข้างบนก็ตายลงมาตั้งแต่ศีรษะนู่น เย็นขึ้นมา
เย็นขึ้นมาเรื่อยๆ อาการร่างกายที่มันเย็นขึ้นมาแสดงว่า
วิญญาณมันหดเข้าแล้ว มันไม่ไปอยู่แล้วอวัยวะส่วนนั้นน่ะ
มันหดเข้ามา หดเข้ามา บัดนี้มันก็มารวมอยู่ที่ใจนี้
วิญญาณทั้งหลายก็ดับ เวทนา สัญญา สังขาร อะไรก็ดับ
นั่นแหล่ะเมื่อมันมารวมอยู่ที่ใจนี้แล้ว

เมื่อมโนธาตุนี้มันวิบัติเต็มที่แล้ว
จิตก็อาศัยอยู่มโนธาตุนี้ไม่ได้ มันก็ต้องถอนออกไป
พอมันถอนออกไปแล้วร่างกายอันนี้
ก็ไม่รู้เจ็บรู้ปวดอะไรเลย จะเอาเข็มไปเจาะไปแทง
ตรงไหนมันก็ไม่อะไรทั้งนั้นเลย เหมือนกับเอาไปเจาะ
ไปแทงท่อนกล้วยนะ มันก็เป็นอย่างนั้นแหละ

นี่ล่ะเพราฉะนั้นถ้าเราพิจารณาเห็นชัดอย่างว่านี้แล้ว
มันก็ไม่หวั่นไหวต่อทุกขเวทนาต่างๆน่ะจิตนี้นะ
เพราะว่า เรารู้อยู่แล้วว่า นามธรรมก็เป็นของเกิดของดับ
ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืนเลยอย่างนี้นะ ก็เมื่อเห็นว่ามันเกิดมันดับ
อยู่ตามเรื่องของมันน่ะเราก็รู้ชัดเลยว่า ไม่ใช่ของเรา
แล้วมันก็ไม่ได้มีอยู่ในเรา นามธรรมเหล่านั้นน่ะ
มันก็เกิดก็ดับอยู่ตามเรื่องของมัน
เกิดดับอยู่ระหว่างกายกับจิตนี้แหละ
เมื่อกายกับจิตนี้ยังกระทบกันอยู่สัมผัสกันอยู่
นามธรรมเหล่านี้มันก็เกิดดับ ๆ อยู่นั่นแหละ