กลอนธรรมะอ่านง่าย ๆ เรื่อง ภิกษุณีปฏาจารา

 pradin  

ภิกษุณีปฏาจารา อ่านว่า ปะ ตา จา รา
สาวน้อย ปฏา จารา
มีวาสนา เกิดมา ตระกูลใหญ่
พ่อแม่เธอ ร่ำรวย เกินกว่าใคร
ปราสาทใหญ่ สูงเจ็ดชั้น นั้นบ้านเธอ
รอบกายเธอ มีสาวใช้ วัยไล่เลี่ย
เฝ้าคลอเคลีย คอยรับใช้ ไม่ห่างหาย
ไม่มีแม้ สักคน ที่เป็นชาย
หญิงมากมาย เฝ้ารับใช้ ให้บันเทิง
พ่อแม่แสน หวงห่วง หวงลูกรัก
แม่ห้ามหนัก ไม่ให้ลง ไปเที่ยวไหน
คอยกีดกัน ไม่ให้พบ สายตาชาย
อยู่สบาย แค่ในบ้าน ไม่อาจจร
แต่มนุษย์ มักเป็น ดังเช่นนี้
ยามที่มี สุขสบายมาก อยากจะหนี
อยากแสวงหา สิ่งแปลกใหม่ ในชีวี
กินอยู่ดี ก็น่าเบื่อ เหลือจะทน
แม้จะมี ความสุข อย่างล้นเหลือ
มีเหลือเฟือ ของกินใช้ ไม่ขัดสน
แต่ก็เหมือน นกน้อย ที่บินวน
เพราะหลงกล ติดเข้าไป ในกรงทอง
แต่ก็มี ชายหนุ่มน้อย คอยเฝ้าอยู่
ปากประตู ปราสาท ขนาดใหญ่
ปฏาจารา เห็นแล้ว แสนถูกใจ
ชวนหนีไป อยู่กินกัน ฉันผัวเมีย
หนีไปปลูก กระท่อมน้อย ในป่าใหญ่
กาลผ่านไป ก็มีบุตร สุดหรรษา
ได้สี่ขวบ ก็ประจวบ เหมาะเวลา
ท้องต่อมา ก็เตรียมคลอด อย่างปลอดภัย
ในบัดนี้ เธอมีลูก สองคนแล้ว
ดั่งดวงแก้ว ดวงใจ ใครจะเหมือน
ลูกคนเล็ก ยังแบเบาะ แค่หนึ่งเดือน
เกิดเหตุเตือน ลางสังหรณ์ นอนฝันไป
ฝันไปว่า ผาหินกลิ้ง ทิ้งถล่ม
ลูกผัวจม อยู่ใต้หิน สิ้นดับขันธ์
สะดุ้งตื่น ยื่นมือคว้า หาลูกพลัน
เพราะฝันนั้น ช่างเหมือนจริง ยิ่งหวั่นใจ
พอรุ่งเช้า ผัวก็ออก ไปล่าสัตว์
งูเห่ากัด ตายลง ตรงโคนไผ่
พอตกเย็น ไม่เห็นกลับ นางร้อนใจ
รีบออกไป ตามก็พบ ศพสามี
นางร้องไห้ ฟูมฟาย ใจสลาย
ผัวมาตาย จะพึ่งใคร ได้ที่ไหน
ลูกยังเล็ก เด็กเหลือเกิน อยู่ยังไง
ตัดสินใจ หอบลูกเต้า เข้าในเมือง
หวังกลับไป พึ่งพ่อแม่ คงแลเหลียว
ลูกคนเดียว พ่อแม่คง ไม่ผลักไส
เห็นหน้าหลาน พ่อกับแม่ คงเห็นใจ
ให้อภัย ได้ขอโทษ หายโกรธกัน
ระหว่างทาง แม่น้ำขวาง ทางเอาไว้
จะข้ามไป ต้องลุยฝ่า น่าหวาดเสียว
น้ำไม่ลึก แต่มันไหล แรงนักเชียว
ข้ามคนเดียว ยังลำบาก ยากเหลือเกิน
ลูกคนโต ทิ้งไว้ ที่ใกล้ฝั่ง
ทั้งร้องสั่ง ห้ามไปไหน ให้อยู่นี่
จะอุ้มน้อง ไปอีกฟาก ฝั่งนที
ส่วนเจ้านี้ ให้รอก่อน แม่ย้อนมา
พอข้ามฟาก มาอีกฝั่ง ดั่งใจหมาย
วางลูกชาย ไว้ในเบาะ อย่างเหมาะสม
แดดไม่ร้อน นอนสบาย ได้รับลม
ชักหิวนม ร้องงอแง หาแม่ตัว
นางก็ย้อน ข้ามฟาก มาอีกฝั่ง
ไม่ระวัง หันหลังให้ ไม่เฉลียว
พญานก บินผ่านมา ท่าปราดเปรียว
พญาเหยี่ยว ตัวใหญ่โต โผหากิน
มันเห็นเด็ก เหมือนกระต่าย ดิ้นกระแด่ว
มันเห็นแล้ว โฉบเด็กไป ไม่ให้พลาด
ปฏาจารา เห็นแล้ว ใจแทบขาด
ร้องตวาด โบกมือไล่ ให้วุ่นวาย
ฝ่ายคนโต อีกฝั่ง นั่งดูอยู่
ก็มองดู แม่โบกมือ หรือเรียกหา
ก็ดีใจ กระโดดไป ในธารา
หวังเพียงว่า จะหาแม่ แค่เอื้อมมือ
หันกลับมา หาคนโต โธ่น้ำซัด
น้ำไหลพัด จมหาย ไปต่อหน้า
ลูกอีกคน เหยี่ยวโฉบไป ลับสายตา
สุดปัญญา จะช่วยใคร ได้สักคน
อยากจะตื่น จากความฝัน อันโหดร้าย
ต้องมากลาย เป็นแม่ม่าย ผัวดับสูญ
เหมือนเคราะห์กรรม ซ้ำซัด พลัดจากบุญ
กรรมทวีคูณ สูญเสียบุตร สุดโศกา
ยังเหลือทาง อีกหนึ่ง ซึ่งคือแม่
คงช่วยแก้ ทุกข์เศร้า บรรเทาหาย
เดินหวนกลับ สู่ปราสาท แสนสบาย
ลูกผัวตาย เหลือแม่พ่อ รอปลอบใจ
ตั้งแต่เกิด ก็ไม่รู้ ไม่เคยเห็น
ความตายเป็น เช่นไร ไม่สงสัย
เพราะไม่เคย มีพี่น้อง ที่ต้องตาย
ใจสลาย ต้องมาพบ กับตนเอง
อีกหนึ่งโยชน์ ก็จะถึง ซึ่งหมู่บ้าน
เดินผ่านงาน ในป่าช้า มีศพเผา
เขากำลัง เอาศพ ใส่ในเตา
เป็นสองเฒ่า เศรษฐีใหญ่ ที่ในเมือง
เพราะพ่อแม่ ของเธอ แสนแก่เฒ่า
เฝ้าโศกเศร้า สูญเสียบุตร สุดใจหาย
ลูกสาวหนี ตามเขาไป ใจจะวาย
ตรอมใจตาย ตามกัน วันนั้นเอง
เป็นอันว่า สูญสิ้นแล้ว หมดทุกสิ่ง
ที่พักพิง ของจิตใจ ไม่เหลือหลอ
แค่เป็นหม้าย ลูกผัวตาย ยังไม่พอ
พ่อแม่ก็ มาชิงตาย วายชีวา
เกินรับไหว ใจบอบช้ำ ระกำจิต
เหมือนโดนปลิด บิดหัวใจ ไปขยี้
กำลังใจ ถูกกระทำ ถูกย่ำยี
หมดวิธี จะหันหน้า ไปหาใคร
ขาดที่พึ่ง จึงเสียจิต เพราะผิดหวัง
เกินกำลัง ใจจะรับ ความสูญเสีย
อยู่ต่อไป ยังไง ใจอ่อนเพลีย
เป็นคนเสีย สติไป ในบัดดล
นางฉีกทึ้ง เสื้อผ้า อาภรณ์ทิ้ง
แล้วออกวิ่ง เปลือยกาย ไม่อายเขา
ไร้จุดหมาย ไร้ทิศเดิน เกินคาดเดา
เดินตัวเปล่า ไปเรื่อยเรื่อย เมื่อยก็นอน
นอนอย่างหมู กินอย่างหมา น่าสังเวช
กายทุเรศ สกปรก เพราะหมกหมม
นอนเกลือกกลิ้ง ดินทราย และโคลนตม
นอนระทม เพราะพิษไข้ เกือบใกล้ตาย
วันสุดท้าย ในเคราะห์กรรม นำหลุดพ้น
นางเดินจน มาพบองค์ พระทรงศรี
พระพุทธองค์ เลิศกว่าใคร ในปฐพี
เอ่ยวจี จนดังก้อง หูของนาง
โอ้น้องหญิง เธอจงมี สติเถิด
อย่าเตลิด เลยเถิดไป ไม่เข้าท่า
ผู้พลัดพราก จากของรัก เสียน้ำตา
ไหลออกมา มากเกินกว่า น้ำทะเล
ความพลัดพราก ย่อมมี ในสัตว์โลก
ความเศร้าโศก โชคร้าย ไม่ไว้หน้า
ถือกำเนิด เกิดขึ้น ในโลกา
รอเวลา ตายเป็นซาก จากกันไป
สัตว์โลกนี้ เหมือนดิ้นรน บนกิ่งไม้
ส่วนรอบกาย ถูกรายล้อม ด้วยไฟสุม
จะลงไป ก็ไม่ได้ ถูกไฟรุม
เกาะกิ่งกุ่ม รอรับ ชะตากรรม
มนุษย์นี้ เกิดมาแล้ว ไม่แคล้วแน่
เจ็บป่วยแก่ อีกพลัดพราก จากของหวง
ความสุขที่ ตาเห็น เป็นสิ่งลวง
ติดในบ่วง แห่งกรรม นำเกิดมา
นางได้ฟัง ด้วยพลัง พระสุรเสียง
ก็พอเพียง คืนสติ จิตผ่องใส
ระลึกตน รู้สึกตัว รู้สึกอาย
ผ้าพันกาย ชาวบ้านมอบ จึงขอบคุณ
เมื่อแต่งตัว เรียบร้อย ค่อยค่อยนั่ง
คอยรับฟัง พระทรงโปรด เทศนา
พระพุทธองค์ ทรงอนุญาต บรรพชา
แต่นั้นมา นางจึงเป็น ภิกษุณี
เปรียบได้เหมือน ผู้เดินทาง อย่างเหนื่อยล้า
ดั้นด้นมา พบร่มเงา จึงเข้าพัก
พบความสุข ที่ไม่เคย ได้รู้จัก
หมดเรื่องรัก โลกิยะ จะชักจูง
ได้สำรวม อินทรีย์ ที่สงบ
ได้มาพบ พระธรรม ดั่งน้ำใส
พระเทศนา ดั่งน้ำทิพย์ ชโลมกาย
แสนสบาย ห่างไกลโลก แห่งโลกีย์
นางประพฤติ ปฏิบัติ ไม่ขัดศีล
จนเริ่มชิน สำรวมจิต เป็นนิสัย
เกิดปัญญา พิจารณา ถึงความตาย
สัตว์ทุกราย ล้วนต้องตาย ไม่ต่างกัน
ในวันหนึ่ง นางเทน้ำ ใช้ล้างเท้า
น้ำไหลยาว ไปน้อยหนึ่ง จึงหดหาย
เทอีกครั้ง ไกลกว่าเก่า ค่อยซึมทราย
ครั้งสุดท้าย ยาวที่สุด ยังหยุดลง
ส่งจิตให้ พิจารณาน้ำ ไหลตามพื้น
นางก็ยืน มองดู อย่างสงบ
เพ่งจิตไป ตามกระแส จึงได้พบ
จิตบรรจบ ใจเริ่มว่าง สว่างปัญญา
น้ำที่ไหล นองไป ก็เปรียบว่า
คนเกิดมา ที่ตายใน วัยเริ่มต้น
มีมากมาย ที่ตายใน วัยกลางคน
มีมากล้น ที่ตายใน วัยชรา
เกิดมาแล้ว ก็ต้องตาย อย่างแน่แน่
ก็ดูแต่ ลูกของเรา เอา เปรียบได้
แค่เกิดมา เป็นทารก ก็ตกตาย
อีกทั้งชาย ผู้สามี นี้ก็ตาย
ทั้งพ่อแม่ แก่ชรา ก็ถึงฆาต
ไม่ประหลาด เลยความตาย ในภายหน้า
จะวัยไหน ก็ตายได้ ดับชีวา
อนิจจา ขันธ์ทั้งห้า นั้นทุกข์จริง
จะยึดติด ทำไม ไร้สาระ
อยากชนะ ต้องฝึกละ แต่เนิ่นเนิ่น
มัวแต่คิด ใช้ชีวิต อยู่เพลินเพลิน
ยามเผชิญ หน้าความตาย ใจไม่ยอม
ภิกษุณี ปฏาจารา บรรลุแล้ว
ใจเพริดแพร้ว ดั่งแก้วใส ไร้ขุ่นหมอง
ตัดกิเลส ละตัณหา ที่หมักดอง
ก็สมปอง เป็นอรหันต์ วันนั้นเอง
นี่แหละหนา ใช้วิกฤติ เป็นโอกาส
ความผิดพลาด ผิดหวังเป็น แรงกระตุ้น
เปลี่ยนความทุกข์ ความเสียใจ ให้เป็นทุน
ย้อนเป็นคุณ หนุนดีได้ บั้นปลายตน
ดีกว่านั่ง ฟูมฟาย วุ่นวายบ้า
ใจไม่กล้า รับความจริง สิ่งที่เห็น
รู้ทั้งรู้ มันจะเกิด มันจะเป็น
ดีแต่เต้น ดีแต่ร้อง นองน้ำตา
ไปโทษดวง โทษชะตา ฟ้าลิขิต
ผูกดวงจิต กับเครื่องราง อ้างของขลัง
ตนนั่นแหละ ต้องเผชิญ เพียงลำพัง
บอกดังดัง ตนพึ่งได้ แต่ตนเอง
พระธรรมนี้ คิดให้ดี ชี้ทางออก
ไม่เคยหลอก บอกตรงตรง ปลงสังขาร
ความลุ่มหลง ในตัณหา คือตัวมาร
เป็นตัวการ ของความทุกข์ ในโลกเรา

6,185







จีรัง กรุ๊ป    

 ธรรมะไทย