พระอาจารย์เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย

...

เราไม่ต้องยึดถืออะไรผู้ปฏิบัติธรรมน่ะ
แม้ว่าใครจะทำอะไรไม่พออกพอใจ เราก็ไม่ถือ
ละทิ้งให้หมดไปเลย ไอ้ความไม่พอใจนั่นเป็นกิเลส
เรื่องที่เขาพูดมานั้นเมื่อจิตเราไม่หวั่นไหว
ไม่ยึดถือซะแล้ว มันก็ดับไป มันไม่ใช่มีตัวมีตน
เหมือนหอกดาบมาทิ่มแทงเอาอย่างนั้น หามิได้เลย

อืม ต้องให้เข้าใจ ต้องเรียนรู้ รู้ "กฎธรรมดา"เหล่านี้นะ
ไอ้ความชั่วมันก็เป็นกฏธรรมดาอย่างหนึ่ง
ถ้าตนมีความชั่วอย่างนั้นอยู่ในใจ
ตนก็ปล่อยออกไปกระทบกระทั่งผู้อื่น
ถ้าผู้อื่นมีความชั่วอย่างนั้นอยู่ในใจ
เขาก็ปล่อยออกไปกระทบกระทั่งผู้อื่น
มันก็เป็นอยู่อย่างนี้

เพราะฉะนั้นพระพุทธเจ้าจึงได้ทรงสอนให้รู้จักให้อภัยต่อกัน
เพราะความพลั้งเผลอมันมี บุคคลละกิเลสยังไม่หมด
เมื่อความพลั้งเผลอของใครเกิดขึ้นแล้ว
เราก็ต้องระลึกเสมอ..อ่อ ผู้นี้เผลอแล้ว
อย่างนี้เราก็ไม่ถือสา เราก็นิ่งเสียอย่างนี้นะ
นิ่งทางภายนอกด้วย ควบคุมจิตให้นิ่งอยู่ภายในด้วย
ไม่ให้จิตมันหวั่นไหว แบบนิ่งแต่ภายนอก
แต่ภายในจิตใจยังหวั่นไหวอยู่ มันก็ใช้ไม่ได้อีกเหมือนกัน
เหตุนั้นต้องให้มันนิ่งภายในแล้วก็มันนิ่งภายนอกอีกด้วยกัน
เช่นนี้มันจึงไม่กำเริบขึ้นมาอีกกิเลสเหล่านั้นน่ะ มันเป็นอย่างนั้น

นี่ล่ะขอให้พากันศึกษาให้เข้าใจ อย่าไปศึกษาแต่เรื่องศีล
เอ้าตนมีศีลอยู่นี้ไม่ล่วงสิกขาบทนั้น
เท่านี้แล้วไม่หวนนึกถึงธรรมะประกอบกันนี่ไม่ได้เลย
เมื่อไม่มีธรรมะอยู่ในใจแล้วหน่อยนึงมันก็ทำลายศีลอีกแล้ว
มันเป็นเช่นนั้น เพราะศีลธรรมมันจึงว่าได้เป็นคู่กันนั่นแหละ เป็นคู่กัน
ท่านจึงเรียกว่า เป็นผู้มี “วิหารธรรม” อยู่ในใจ อืม เป็นอย่างนั้น

...

ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนาหัวข้อ
"สติใคร่ครวญเสียก่อนจึงค่อยพูด ปี พ.ศ. ๒๕๓๖"