"ตนเป็นที่พึ่งของตน" (หลวงปู่ขาว อนาลโย)
.
"ตนเป็นที่พึ่งของตน"
" .. "ตัวรักษาดีแล้ว ได้ชื่อว่าเป็นผู้แต่งความสุขให้ตน นั่นแหละเรียกว่าตนมีที่พึ่ง" ปัจจบันก็ไม่มีความเดือดร้อน แต่งทรัพย์สมบัติให้ตน สมบัติภายนอกมากมาย ไม่มีความยากจน ตบแต่งมนุษย์สมบัติให้ตน สมบัติภายนอกมากมาย ไม่มีความยากจน ตบแต่งมนุษย์สมบัติให้ตน ตบแต่งสวรรค์สมบัติให้ตน ตบแต่งเอาเอง
"รักษากาย วาจา ใจ ของตนให้บริสุทธิ์ไม่แตะไม่ต้องสิ่งอันหยาบช้าเลวทราม ศีลห้าก็เป็นมนุษย์สมบัติ" เป็นสวรรค์สมบัติ ศีลแปดก็ดี เป็นมนุษย์และสวรรค์สมบัติด้วย ก็ใครเล่าแต่งเอาให้ "ก็เรานั่นแหละแต่งเอาเอง" ใครจะทำให้เราได้ พระพุทธเจ้าเป็น แต่ผู้สอน มันก็แม่นเรานั่นแหละ ครั้นทำบ่ดีก็แม่นเรา
"เพราะเหตุนั้นให้รักษาให้มันดี ที่ไม่ดีอย่าไปทำ" พวกเรานี่มัน สับสนปนกันนี่ทั้งดีทั้งชั้ว มันจึงสุขก็ได้ ทุกข์ก็ได้ เอาอยู่อย่างนั้นแหละ ได้รับทั้งสุข ได้รับทั้งโทษ เพราะสับสนปนกัน .. "
"อยู่ที่ใจ"
หลวงปู่ขาว อนาลโย
