คืนวันหนึ่ง เจ้าหัวขโมยแอบย่องเข้ามาในบ้าน ทันใดนั้น สุนัขเฝ้าบ้านก็เห่าเสียงดังขึ้น
เจ้าขโมยตกใจมาก รีบโยนขนมปังชิ้นหนึ่งให้สุนัข หวังจะปิดปากของมันด้วยสินบนชิ้นนี้
แต่สุนัขกลับพูดขึ้นว่า “แกให้ขนมปังฉันทำไม หวังจะฉวยโอกาสที่ช่วงที่ฉันกินขนมปัง ฆ่าเจ้านายของฉัน แล้วขนของหนีใช่ไหม ฉันไม่หลงกลแกง่าย ๆดอก ต่อให้แกเอาของกินที่อร่อยกว่านี้มาหลอกล่อฉัน ฉันก็ไม่มีทางทิ้งหน้าที่ของฉันเพื่อไปกินสินบนของแก”
ซึ่งก็ทำให้เจ้าของบ้านตื่นขึ้นมา หัวขโมยเห็นดังนั้นจึงได้หนีไป


คติ

1.มีแต่คนถ่อยเท่านั่นที่ยอมรับสินบนเล็กๆ น้อย ๆ โดยไม่คำนึงถึงอนาคตอันยาวไกล และในที่สุดตัวเองก็ต้องเสียชื่อเสียงกลายเป็นคนเลวไร้คุณธรรม เพราะสินบนที่รับมา

2.เกิดเป็นคน ถ้าหากไม่คิดให้ไกล อนาคตก็จะสั้น โบราณท่านสองว่า “ซื่อกินไม่หมด คดกินไม่นาน” ถ้าอยากมีอนาคตที่ยาวไกลเราก็จะต้องซื่อตรงต่อหน้าที่ ดุจดังสุนัขที่ซื่อสัตย์ในนิทานเรื่องนี้