"...ไหนๆเกิดมาแล้ว อยู่กันไม่ถึง ๑๐๐ ปี ก็อย่าให้เป็นโมฆชีวิต คือชีวิตที่ว่างเปล่า แต่ทำให้ เป็นชีวิตที่มีค่า มีประโยชน์ ชีวิตจะมีค่ามีประโยชน์ได้ ก็ต่อเมื่อไม่ประมาท รู้จักใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ เรียกว่าทำความดี ทำประโยชน์แข่งกับเวลา ก็จะเป็นชีวิตที่ดีงาม เป็นประโยชน์ทั้งแก่ตนและแก่ผู้อื่น เป็นชีวิตที่พัฒนาเรื่อยไป ด้วยความรู้ ความเข้าใจ
เมื่อไปสัมพันธ์กับสิ่งทั้งหลายภายนอกกายของเรา จะเป็นคน สัตว์ หรือสิ่งของก็ตาม ผู้ที่มีปัญญาพัฒนาตนอย่างที่กล่าวมา ก็จะรู้ว่า สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่ของเราจริง เป็นของธรรมชาติ เรามาพบปะกัน และพบกับมันตามสมมติ เราก็รู้เท่าทันสมมติ ใช้ประโยชน์จากสมมติได้ และเอามันมาใช้เป็นพื้นฐานในการพัฒนาชีวิตของเรา
เราอาศัยมันเป็นเครื่องอำนวยความสุขในเบื้องต้น แต่เราไม่ตกเป็นทาสของมัน พร้อมกันนั้น เราก็พัฒนาความสุขที่เป็นอิสระให้มากขึ้น จนมีความสุขที่เป็นไทแก่ตน แล้วก็ใช้ทรัพย์สมบัติ อำนาจ ในการสร้างสรรค์ความดีงามและประโยชน์สุข ก่อนที่จะพลัดพรากจากมันไปเสียเปล่าๆ..."
