พุทธสุภาษิต - ธรรมะไทย

ค้นหาในเว็บไซต์ :

พุทธสุภาษิต

พุทธสุภาษิต เป็นสุนทรพจน์เครื่องเตือนใจ ให้ดำเนินในสัมมาปฏิบัติได้เป็นอย่างดี เพื่อให้เป็นสักขีพยานเด่นชัดอยู่ในใจของนักธรรมอยู่เสมอ

#	เรื่อง	อ่าน
0163	มนุสฺสเผคฺคุํ นาสิเท ยสฺมิ ํ นตฺถิ กตญฺญุตา ความที่ปัญญาไม่มีในผู้ใด ไม่ควรเข้าใกล้ผู้นั้น ซึ่งเป็นมนุษย์กะพี้	51
0162	น ทุคฺคตึ คจฺฉติ ธมฺมจารี ชนผู้ประพฤติธรรมไม่ไปสู่ทุคคติ	42
0161	ธมฺโม หเว รกฺขติ ธมฺมจาริ ํ ฉตฺตํ มหนฺตํ วิย วสฺสกาเล ธรรมย่อมรักษาคนผู้ประพฤติธรรมไว้ได้แท้จริง เหมือนร่มใหญ่ในฤดูฝน	49
0160	ธมฺโม หเว รกฺขติ ธมฺมจาริ ํ ธรรมแลย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม	48
0159	ทุพฺภิ ํ กโรติ ทุมฺเมโธ คนมีปัญญาทรามย่อมทำความประทุษร้าย	58
0158	โทโส โกธสมุฏฺฐาโน โทสะมีความโกรธเป็นสมุฏฐาน	102
0157	ทุฏฺฐสฺส ผรุสา วาจา วาจาของคนถูกโทสะประทุษร้ายแล้ว เป็นวาจาหยาบคาย	70
0156	ชเห กาปุริเส หีเน กุกฺกุโฏวิย เสนกํ ควรละคนชั่วเลวเสีย เหมือนไถ่เหยี่ยวฉะนั้น	54
0155	โกโธ ทุมฺเมธโคจโร ความโกรธเป็นโคจรของคนมีปัญญาทราม	80
0154	โกธาภิภูโต กุสลํ ชหาติ คนถูกความโกรธครอบงำแล้ว ย่อมละกุศลเสีย	72
0153	กเรยฺย วากฺยํ อนุกมฺปกานํ ควรทำตามถ้อยคำของผู้เอ็นดู	70
0152	อิจฺฉํ น เสเวยฺย อนตฺถสญฺหิตํ ไม่ควรเสพ ความอยากอันกำกับด้วยความฉิบหาย	130
0151	อมิตฺตวสมเนฺวติ ปจฺฉา จ อนุตปฺปติ ผู้เป็นไปตามอำนาจของอมิตร ย่อมร้อนรุ่ม ณ ภายหลัง	92
0150	อปฺโป หุตฺวา พหุ โหติ วฑฺฒเต โส อขนฺติโช ความโกรธนั้นเกิดจากความไม่อดทน เป็นน้อยก่อนแล้วเป็นมาก ย่อมเจริญขึ้น	73
0149	อคฺคี ว ติณกฏฺฐสฺมึ โกโธ นรสฺส วฑฺฒติ : ความโกรธของคนย่อมเจริญขึ้น เหมือนไฟในหญ้าและไม้	117
0148	ยตฺถ เวรี นิวีสติ น วเส ตตฺถ ปณฺฑิโต ไพรีอยู่ในที่ใด บัณฑิตไม่อยู่ที่นั้น	172
0147	ผาติ ํ กยิรา อวิเหจยํ ปรํ ไม่เบียดเบียนผู้อื่นควรทำความเจริญ	141
0146	ปญฺหา หิ เสฏฐา กุสลา วทนฺติ คนฉลาดย่อมกล่าวปัญญาแลว่าประเสริฐ	150
0145	น สาธุ พลวา พาโล คนพาลมีกำลังไม่สำเร็จประโยชน์	176
0144	น เว ยาจนฺติ สปฺปณฺณา คนมีปัญญาย่อมไม่ขอเลย	207