พุทธสุภาษิต - ธรรมะไทย

ค้นหาในเว็บไซต์ :

พุทธสุภาษิต

พุทธสุภาษิต เป็นสุนทรพจน์เครื่องเตือนใจ ให้ดำเนินในสัมมาปฏิบัติได้เป็นอย่างดี เพื่อให้เป็นสักขีพยานเด่นชัดอยู่ในใจของนักธรรมอยู่เสมอ

#	เรื่อง	อ่าน
0143	น ปาปชนสํเสวี อจฺจนฺตํ สุขเมธติ คนไม่ส้องเสพบาปชน ย่อมได้สุขเหลือล้น	190
0142	ธีโร จ พลวา สาธุ ส่วนปราชญ์มีกำลังสำเร็จประโยชน์	161
0141	ธมฺมํ เม ภณมานสฺส น ปาปมุปลิปฺปติ เมื่อเรากำลังพูดธรรม บาปย่อมไม่เข้ามาติด	187
0140	คณํ วา ปริหเร ธีโร เอโกวาปิ ปริพฺพเช ปราชญ์พึงบริหารหมู่ หรือแม้อยู่คนเดียว พึงเว้นโทษหมด	138
0139	เอกรตฺตํ ทิรตฺตํ วา ทุกฺขํ วสติ เวริสุ จะอยู่เพียงคืนเดียวหรือ๒ คืน ก็เป็นทุกข์เพราะพวกไพรี	184
0138	อุภินฺนมตฺถํ จรติ อตฺตโน จ ปรสฺส จ บัณฑิตย่อมประพฤติประโยชน์แก่ชนทั้งสองฝ่าย คือทั้งตนและคนอื่น	170
0137	อกฺโกเธน ชิเน โกธํ พึงชนะความโกรธ (ของเขา) ด้วยความไม่โกรธ (ของเรา)	235
0136	อตฺตนา อกตํ ปาปํ อตํตนา ว วิสุชฺฌติ ความชั่ว อันบุคคลไม่กระทำแล้วด้วยตน บุคคลนั้นย่อมบริสุทธิ์ด้วยตนเอง	217
0135	อตฺตนา โจทยตฺตานํ จงเตือนตนด้วยตน	251
0134	อตฺตโน ว อเวกฺเขยฺย กตานิ อกตานิ จ พึ่งมองดูกิจที่ตนทำแล้ว และยังไม่ทำ	452
0133	อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ ตนแลเป็นที่พึ่งของตน	257
0132	อตฺตา หิ กิร ทุทฺทโม ได้ยินว่าตนแลฝึกได้ยาก	227
0131	อตฺตา ว อตฺตโน คติ ตนเทียวเป็นคติของตน	204
0130	อตฺตา หเว ชิตํ เสยฺโย ชํานะตนนั้นแหละเป็นดี	289
0129	อตฺตานํ น ทเท โปโส บุรุษไม่พึงให้ซึ่งตน	234
0128	อทสฺสเนน พาลานํ นิจฺจเมว สุขี สิยา บุคคลพึงเป็นผู้สุขเป็นนิตย์แท้จริง เพราะไม่พบชนพาล	216
0127	อตฺถมฺหิ ชาตมฺหิ สุขา สหายา สหายทั้งหลาย เมื่อมีความต้องการเกิดขึ้น ย่อมนํามาซึ่งความสุข	218
0126	อนุฎฺฐานมาลา ฆรา เรือนมีความไม่หมั่นเป็นมลทิน	199
0125	อปฺปมตฺตา น มียนฺติ ผู้ไม่ประมาทย่อมไม่ตาย	267
0124	อปฺปมาทํ ปสํสนฺติ บัณฑิตย่อมสรรเสริญความไม่ประมาท	232