พุทธศาสนสุภาษิต

พุทธศาสนสุภาษิต เป็นสุนทรพจน์เครื่องเตือนใจ ให้ดำเนินในสัมมาปฏิบัติได้เป็นอย่างดี เพื่อให้เป็นสักขีพยานเด่นชัดอยู่ในใจของนักธรรมอยู่เสมอ

#	เรื่อง	อ่าน
0052	มลา เว ปาปกา ธมฺมา อสฺมึ โลเก ปรมฺหิ จ บาปธรรมทั้งหลายเป็นมลทินแท้ ทั้งในโลกนี้ ทั้งในโลกอื่น	1046
0051	มลิตฺถิยา ทุจฺจริตํ ทุจจริต (คือความล่วงประเวณี) เป็นมลทินของหญิง	1034
0050	ยํ เว หิตญฺจ สาธุญฺจ ตํ เว ปรมทุกฺกรํ การใดแลเป็นประโยชน์ด้วย ดีด้วย การนั้นแล ทำได้ยากอย่างยิ่ง	1068
0049	เย ปมตฺตา ยถา มตา คนประมาทแล้ว เหมือนคนตายแล้ว	1158
0048	โย พาโล มญฺญติ พาลฺยํ ปณฺฑิโต วาปิ เตน โส ผู้ใดเป็นพาล แต่รู้สึกความที่ตนเป็นพาลได้ ผู้นั้นยังเป็นเห	1017
0047	วิสฺสาสา ปรมา ญาติ ความคุ้นเคย เป็นญาติอย่างยิ่ง	1177
0046	สงฺขารา ปรมา ทุกฺขา สังขารเป็นทุกข์อย่างยิ่ง	1168
0045	สงฺขารา สสฺสตา นตฺถิ สังขาร (คือสิ่งที่ปรุง) อันเที่ยงยั่งยืนไม่มี	1169
0044	สจฺเจนาลิกวาทินํ ชิเน พึงชำนะคนมักพูดพล่อยๆ ด้วยคำจริง	1160
0043	สจิตฺตมนนุรกฺขถ ท่านทั้งหลายจงตามรักษาจิตของตน	1043
0042	สตญฺจ คนฺโธ ปฏิวาตเมติ กลิ่นของสัตบุรุษ ย่อมทวนลมไปได้	1097
0041	สพฺพธานํ ธมฺมธานํ ชินาติ ให้ธรรม ชำนะซึ่งการให้ทั้งปวง	1033
0040	สนฺตุฏฺฐี ปรมํ ธนํ สันโดษ (คือความพอใจ) ชื่อว่าเป็นทรัพย์อย่างยอด	1255
0039	สพฺพา ทิสา สปฺปุริโส ปวายติ สัตบุรุษคือคนดี ย่อมขจรไปได้ทั่วทิศทั้งหลาย	1062
0038	สพฺพสฺส ทุกฺขสฺส สขํ ปหานํ ความละเหตุแห่งทุกข์ทั้งปวง ให้เกิดสุข	1008
0037	สานิ กมฺมานิ นยนฺติ ทุคฺคติ ํ กรรมของตนเอง ย่อมนำไปสู่ทุคคติ	1048
0036	สพฺพรสํ ธมฺมรโส ชินาติ รสแห่งธรรม ชำนะรสทั้งปวง	1053
0035	สุกรานิ อสาธูนิ อตฺตโน อหิตานิ จ การ ที่ไม่ดีและไม่เป็นประโยชน์แก่ตนทำได้ง่าย	1091
0034	สุโข ปญฺญาปฏิลาโภ ความได้เฉพาะซึ่งปัญญาให้เกิดสุข	1470
0033	สพฺพรติ ํ ธมฺมรติ ํ ชินาติ ยินดีในธรรม ชำนะซึ่งยินดีทั้งปวง	1103